Peking, WaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaW

26.10.2012 :

Een klein berichtje om te zeggen wat we helemaal vergeten waren: in het hypermodern ogende China regeert nog altijd de communistisch partij en is FaceBook overal afgesloten. tzal dus via hier dus de blog, mail, Skype, gsm of kosmische zen-stralen te doen zijn; Misschien als ge een boom knuffelt in belgië en wij hier dat moeder aarde de rest doet!

Veel kusjes en groeten! Van Bei Rong xin a.k.a. ikke.

27.10.2012 :

Geen tijd gehad om iets deftig te schrijven. Zo veel te zien en te doen: het oude en het hyper-moderne China vloeien constant over in elkaar in Peking. Als je juist een oude wijk hebt bezocht, steek je de straat over en zijn er futuristische wolkenkrabber in de zotste vormen. Net als je het wandelen door parkjes tussen de woonblokken beu bent, stuit je op een aaneenschakling van kleine huisjes, winkeltjes of restaurants. We hebben vandaag het zomerpalies bezocht. Het domein is zeker zo groot als 1000 brussel. We zijn te gast bij Wouter en Katelyne die in de “stadsrand” wonen. Ze gaan hier normaal jaren blijven, maar zijn pas sinds een mand en half hier. We eten in de normale alles-bestaat-restaurants (larven, eendekoppen, maagwanden, etc.,...

Peking 1 dag: nog ni aangepast, 1 duizendste gezien, maar heel aangenaam qua plaats (ondanks de cijfers), qua mensen (ni allen tov de russen, of de hallenare), qua eten (meer variatie kan ni),... ongelofelijk. dag 1. t Geluk kan ni op.

28.10.2012 :

Idem als gisteren. Constante verwondering. Mix van oud en nieuw. Het blijft raar dat hier zo veel volk woont, maar de stad toch zo aangenaam is. Rondgelopen in de oude wijken of Hutongs. Bij  toeval op de drum-tower  uit 1700 gestoten, waar net de avonddrum begon. Met van die dikke stokken op horizontale reuze-drums. Daarna in een hot-pot restaurant gaan eten. Een beetje zoals fondue bij ons, maar iedereen heeft zijn eigen pannetje met olie-op-smaak en… (nu komt het!)… iedereen heeft een in de tafel ingebouwd electrisch vuur. Hahaha… Wat een uitvinding!  En zo is het altijd van het één in het ander.  

A ja, nog één ding. Wouter en ik hadden gisteren alle twee een pet gekocht. Omdat de chinese echt alles door elkaar aan hebben en niemand er zich aan stoort. Er is hier ten eerste geen modetrend of zo, iedereen heeft iets anders aan. En soms doen ze de zotste dingen aan, dus wij ook: 2 pluche petten in knalkleuren. Ik met vleugels aan opzij (ik denk dat het werd gedragen in de animatiereeks Dragonball Z) en Wouter met een pandagezicht op. Gisteren keek niemand op. Maar vandaag wel. 2 “volwassen” blanken met zo’n pet. Vele mensen lachten. Oud en Jong. Maar het leek niet op uitlachen. Eerder van “Goed gevonden!”, “Hoe lief!”, “Origineel!”, “Grappig!”, “Morgen koop ik mij ook één!”. Veel succes bij de meisje/vrouwen. Logisch: in een drukke straat in de Hutong liepen alle chinese en aziatische dames met twee katteoortjes in alle kleuren en motieven. Onzichtbaar vastgespeld op hun haar. Miauw!   

29.10.2012 :

Idem als gisteren. We zijn hier echt gelukkig. Er is zo veel te zien. We hebben een nieuw Vietnamees visum aangevraagd, want ons programma is totaal omgesmeten. We zien Renske haar ouders van 6 tot 17 januari in Vietnam, gaan waarschijnlijk naar Japan ervoor. 4 uur rondgelopen in de wijken rond de ambassade. Als je achteraf op de kaart van Peking kijkt, zie je dat dat 4cm² is op die kaart van 50 op 50cm.

Om uit te leggen hoe elke minuut hier iets raar te zien is: ik sta op en loop effe mee met Wouter naar zijn werk om onderweg bij de bakker te passeren: beneden staan er 3 mensen tai-chi oefeningen te doen (bij slecht weer of ’s avonds in de gang, anders in het parkje), het interieur van de koffieshop is nieuw en post-modern zoals in Europa en in het atelier achter glas maken ze taarten in alle vormen (een japans mannetje, een sportauto,…), ik check effe een ander park uit: het park van de liefde: er staan overal beelden met de chinese familie volgens DE partij: 1 kind, 2ouders, 2 grootouders (a ja, ge kunt hier geen broers, onkels, neven of nichten hebben: 1kind per gezein)of de ouders die opa duwen in de rolstoel, jonge of een gelukkig koppeltje dat gaat trouwen,… Dan zie ik ineens de grote file aan het metrostation: het is aanschuiven tussen de hekken in slalom, zoals bij ons in Walabi of de luchthaven, enkele zijn zo gehaast dat ze gewoon over de hekken kruipen. Aan de overkant van de straat koopt iedereen eten: 10 man in de MacDonalds, 20 die staan te drummen voor een klein klein kot waar ze chinese broodjes verkopen. Bon, terug naar huis: een grootmoeder die haar kleinkind enkels leert. Een man die op zijn blokfluit Oosterse melodiën fluit. Dat alles heb ik gezien in nog geen 20 minuten tijd. En zo gaat het de hele dag.

30.10.2012 :

We beginnen stilletjes aan te wennen aan alles wat we zien. De taal en de gezichten zijn niet meer zo opvallend verschillend als de vorige dagen; Wat niet wegneemt dat we ons soms nog blijven verbazen of moeten lachen met vreemde gedragingen. In de voormiddag doe ik een steveige wandeling met de koptelefoon hier in de buurt; Onder andere door de campus van de sportuniversiteit gewandeld. Als ik bedenk hoe klein het deeltje van L.O. is aan de V.U.B…. Hier is de sportafdeling 10 of 15 keer zo groot als de hele V.UB.-campus, schat ik.1 gebouw voor tennis (+ 15 buitenvelden), 1 gebouw voor volleybal + 6 buitenvelden, etc… Enkele keren snelwandelaars. Enfin, bref.

In de namiddag bezoeken we met Katelyne  de “Welriekende heuvels”; Normaal gezien is dit de beste periode,  omdat die in de herfst donkerrood kleuren, maar door de plotse en intense koude zijn ze ofwel groen, geel of kaal. Maakt niet uit, er zijn weer verschillende tempelcomplexen. Ik kan het niet uitleggen, alles is hier groter en meer .Een geluk dat we de trans-mongolische trein niet in de omgekeerde richting hebben gepakt; Wat we in Mongolië  gezien hebben van oude gebouwen zou hier een heel klein deeltje zijn van een ander deel, dat een bij-deel is van het eigenlijke deel.  Elke keer dat we iets bezoeken moeten we vanalles overslaan, of we moeten 5 dagen blijven kamperen.

’s Avonds relax in het 3-slaapkamer/2-badkamer-appartement. We zijn hier goed gevallen. Voor ons is het als een groot uitgevallen vakantie-appartement, maar Wouter is hard aan het werk (ook qua uren) en Katelyne worstelt elke dag met het Chinees. Wat een zotte taal. Uit hetgeen ze mij verteld en wat ik lees, kan ik alleen maar  zeggen: het is totaal anders als elke taal die we kennen: het schrift ja, maar ook de uitspraak, de opbouw, het filosofisch/situatiegebondene/interpreteerbare karakter, etc…

A ja, wie iets wil lezen over China: “Sneltrein China” van Bart Pennewaert. Ik heb het net uitgelezen in enkele dagen. Het leest vlot en het zijn dingen die echt zeer zeer herkenbaar zijn hier.

31.10.2012 :

Vandaag trekken we er vroeg op uit om het Tienanmen-plein en de Verboden Stad te zien. Ik ga er niet aan beginnen om iets uit te leggen. Het is te groot en te groots. Elke keer als we een tijdje stapten en dan zochten op de kaart waar we zaten, nam het enkele minuten om door te hebben dat we nog niet eens aan de ingang of zo. Op den duur is het zo lang, dat het moeilijk wordt om te beseffen hoe fantastisch het volgende wel is. Gelukkig hadden we voor één keer de audio-guide genomen.

’s Avonds Wout zijn bureau bezocht en met zijn collega Pierre gaan eten. Super sympathiek, in de zestig en na  6jaar Rusland zin in een uitdaging. En wat voor één: ze stampen een bedrijf uit de grond (25man) dat ooit wil concurreren met de Japanse marktleider (7000man). En de Chinezen blijken niet zo doelgericht en efficiënt als hun Japanse collega’s. Ma bon, China heeft al bewezen op korte tijd heel veel te kunnen. We pakken maandag bijvoorbeeld de HST-trein Peking-Shanghai. De snelste vaste trein ter wereld, op het langste traject ooit in 1 keer gebouwd ter wereld, over de 2 langste bruggen ter wereld, etc… En die was klaar op 2jaar. En zo hebben ze nog enkele wereld records gevestigd de laatste jaren.

Een ander aspect van reizen in China, is dat ze u niet verstaan. En omgekeerd. De metro is geen probleem, maar al de rest…Katelyne haar antwoord is “Misschien”  geworden:  
-Denkt ge dat hij het verstaan heeft? “Misschien”
-Ze verwachten waarschijnlijk dat we dat doen? “misschien”  
-Het is dan naar daar? “misschien”
En dat is nog de beste oplossing. Na een tijdje hebt ge door dat ge alleen maar kunt gokken wat er gebeurd.

Het moment dat ik doorhad dat de mensen hier echt anders denken, was in de wine-shop. Alles ziet er verwesterd uit, maar de mensen zelf, zijn dat helemaal niet! De cultuur en de taal zijn 6000jaar oud, bij ons 2000 en in america 500 (ruwweg).Dat staat sterk! Renske en ik moeten onze treinticketten bestellen voor maandag, maar in de verkooppunten verspreid over de stad spreekt men niet voldoende Engels. We gingen dus bij de Chinese vriend van Wouter en Katelyne, die de wine-shop runt en hun helpt met allerlei praktische zaken; Het was onmogelijk om hem mijn papertje te doen vertalen: “2 ticket voor de HST-trein Peking-Shanghai / Peking-Nanjing, maandag 5.11.2012 om 10h00” Ik had ook de optie Nanjing erbij geschreven, want we waren er nog niet uit waar we naartoe willen, maar zo hebben we al de vertaling; Het andere schrappen we dan door. Ik denkt dat iedereen die dit nu leest op de blog, weet wat de bedoeling is. Bon, die kerel spreekt heel goed Engels, maar hij kon onmogelijk begrijpen wat de bedoeling was van die “Peking-Nanjing” en heeft alles in het Chinees geschreven, met al het treinnummer, de prijs en al, maar we hebben die “Peking-Nanjing er moeten aflaten. Onmogelijk om het uit te leggen.

01.11.2012 :

Vandaag weer een Symfonie van nieuwe mislukte pogingen of de rechtzettingen van oude mislukte pogingen. Herinner u Katelyne haar “Misschien”.

- Vandaag in de voormiddag visum Vietnam gaan halen: wij toe gekomen om 5 voor, zij al toe.
- De fietsenverhuur gezocht op de plaats waar alle boeken aangeven dat we best het beginnen. Nikske.
- De rechtzetting van de non-bestelling van de Peking versie van Peking-duck gisteren. Voltreffer!!
- Namiddag 4^e keer ambassade Vietnam. Voltreffer!! En tijdsverlies natuurlijk, want niks ligt hier dichtbijeen.
- Treintickets gaan bestellen in station met vertaling van gisteren. Voltreffer!! Maar wel metro, overstap, metro, station, metro, overstap, metro moten doen, want zelfs al is het bijna niet ver, het kan tijd pakken.
- Park van de witte hemel gaan bezoeken met tempel (mooiste volgens Lonely Planet), maar niet open tot 18h zoals aangegeven in de gids, maar al toe bij aankomst om 16h45.

Na een dag onderweg en “niks” gezien, maar toch onze papieren kunnen regelen, genieten we van de home-made spaghetti “casa Wouter-Katelyne”

02.11.2012 :

Als de Verboden Stad de must-see is in Peking, is de Chinese Muur dat vor heel China. Wij dus vroeg uit de veren, 1 uur metro, 2uur en half bus naar Mutianyu. Kabellift naar boven,want na akke geklim en gestap van de laatste dagen,willen de benen niet meer.

Het is inderdaad indrukwekkend en mooi. Op deze plaats is ze mooi gerestaureerd en slingert ze over verchillende bergkammen. Er ligt hier 3km vande (ooit) 6000km. Mao heeft de boeren trouwens aangezet om delen af te bregen en er huizen mee te bouwen en andere stukken zijn gewoon ingevallen wegens niet onderhouden. 6000km! En dan is het nog geen gewoon muurtje. Ze is hoog en breed. Ik vind ze eigenlijk te hoog en te breed. Te goed iook niet goed hè, zeker uit efficiëntie en budget controle. Soit, 6000km, is dat niet de lengte van de grenzen van Frankrijk of zo?   

03.11.2012 :

’s Middags worden we getrakteerd door een Chinese ex-collega van Wouter en zijn vrouw in het “2^e beste” Peking Duck restaurant van Peking.  Bon, 2^e beste… aan de muren van de lift hangen foto’s van beroemdheden die hier gegeten hebben Arafat, Margrid Thatcher, etc. Het was zowiezo heel verfijnd, versnijdingen van de eend aan tafel, verschillende bijgerechten. Jammie.

Het regent,dus schuilen we in een shopping-mall. Aangezien hier nergens cafés zijn, gaan de mannen voor pintjes met vette hapjes in de Pizza Hut terwijl de vrouwen hun ding doen.

’s Avonds naar de Chinese Opera in een splinternieuw concertgebouw: kostuums, beetje dans, hoge stemmen. Mooi, maar 3uur is wat lang als ge de dialogen niet snapt.

Dat is dus verloop van de dag, maar het mooie zit weer in de absurde situaties. Op nummer 2: we vragen in ons beste Wout-chinees 2 koude pinten in de Pizza Hut, maar krijgen 2 op kamertemperatuur. Hier drinken ze dat liever zo. De volgende keer benadrukken we nog eens dat we liever koude hebben. Er komt iemand met 2 lauwe flesjes bier, maar met glazen met ijs in. Hij zet de pinten af, wij stralen, hij kijkt naar onze tafel, draait zich om stapt weg, met die 2 glazen met ijsblokken nog op zijn plateau. We hebben allebei zo’n gezicht als die mensen bij verborgen camera-grappen. We proberen het te snappen, maar verder als enkele “misschien” komen we niet. We bestellen daarna nog 2 pintjes en krijgen er ijskoude…

De nummer 1 van de dag: na de opera gaan we naar toilet. Er staat veel volk. Terwijl we aanschuiven zien we plots dat één van de mannen die aan’t plassen is, daar staat met zijn billen bloot. Wanneer hij weg is lachen we tranen. Raar. Nog nooit gezien. Zelfs de meest zatte mens ontbloot alleen zijn lid om te pissen. Toch nooit met de billen bloot? Niet op camping, niet in het bos, niet op een festival. We beseffen dat ook pas op dat moment. Raar zicht. Leve de Chinezen.

04.11.2012 :

Onze laatste dag in Peking. We worden wakker met zicht op het park tussen de woonblokken: alles ondergesneeuwd. Na een uurtje schieten een 20-tal bewoners in actie, samen met de gekostumeerde mannen van het immo-kantoor. Ze ruimen allemaal sneeuw. En die laatste doen dat met de reclameborden met de huizen “te koop/te huur” die normaal voor het kantoor staan. Onnozelaars. Ge kunt u wel voorstellen hoe die borden er uitzien, nadat ze meer dan een uur over de grond hebben geschuurd om sneeuw te ruimen. Zotte Chinezen. 

Mijn appartementsgenoten hebben zin in een dagje relax, maar ik wil de muziek, die ik deze week heb kunnen downloaden via een Chinese site, beluisteren. En in mijn geval wil dat zeggen, gaan wandelen. Ik neem mij voor onze postkaarten te posten en daarna met de metro naar een park te gaan. Hahahaha!!!!

Poging 1: gisteren met een lege kaart naar de Post gegaan om een 20-tal zegels te vragen. Zo komen we effe toe, dacht ik. Die vrouw gebaart mij dat ik moet terug komen met de ingevulde kaarten, anders weet ze niet hoe of wat. OK.

Poging 2: vandaag door de sneeuw naar daar, met geadresseerde kaarten,  file gedaan, maar dan beseft dat mijn geld nog in mijn andere broek ligt.

Poging 3: weer naar daar, met de kaarten en geld, tot aan de balie geraakt. En.. ze snapten er niks van. “BELGIUM” staat erop, maar dat kennen ze niet. En ik ben vergeten hoe Katelyne mij het heeft proberen te leren zeggen. “bi-li-shi” (bi-derde toon, li-vierde toon en shi- tweede toon)

Ik maak mij klaar voor poging 4: de ingevulde kaarten, geld, een papiertje met  “bi-li-shi” op. Fonetisch en in het Chinees. En nog beter, de hele crew komt mee. Het lukt op 30seconden.

Het is ondertussen 16h00. Ik ben ergens rond de middag aan de eerste poging begonnen. Dat belooft voor de rest van de reis, de hulp van Wouter en Katelyne en hun handige iPhones.

We vergeten onze zorgen met een cinema en eten daarna gezellig thuis ons laatste avondmaal samen. We lachen nog eens met alle zotte stoten die we hebben gezien deze week. De toppers vandaag: de immo-sneeuwruimers, de Post-saga, de 8 kappers van om de hoek die ’s avonds in hun salon synchroon en overtuigend de Ganda-style dans aan het doen waren. Muziek op maximum volume natuurlijk. Of die griet die aan het dansen was op dat dans-ding in het lunapark. Ze stond daar al te  springen toen we onze tickets gingen kopen en nog altijd toen we bijna 3uur daarna naar huis gingen. Zotte Chinezen.

We gaan onze gastheren missen. Misschien zien we elkaar in Laos om samen Nieuwjaar te vieren.