Chongqing en de Yangzi-cruise

15.11.12 :

We stappen op de bus van Yangshuo naar Guillin. Taxi van busstation naar treinstation en dan is het spannend: Wanneer kunnen we met de trein naar Chongqing voor onze bootreis? Vandaag? Schitterend! Binnen een half uur al? Perfect! Alleen nog zitplaatsen, geen slaapplaatsen? Oeioei… 20 uur zittend… Allee vooruit.

We zitten eigenlijk in vierde klasse: 1^e: goede bedden, 2^e: mindere bedden, 3^e: goede zitjes, 4^e:slechte zitjes, 5^e: rechtstaan (in de plaats die de rokers gebruiken). Schatting: 5% van de mensen in onze wagon, zitten hier omdat ze korte afstanden moeten doen, 90% omdat het het goedkoopste is, 5% omdat de slaapwagons volzet waren (zoals wij dus). Ik reken uit: 2 banken van 2, 2 banken van 3, 11 delen: 110man in onze wagon. En iedereen eet hier, zweet hier, rookt aan de deur, pist naast de WC, etc… Mmmm… de geuren…

Het eerste uur ben ik niet op mijn gemak. Er staren de hele tijd ogen naar mij, die me ongegeneerd van kop tot teen bekijken, inspecteren. De Chinezen in de grote stad kijken meestal niet op wanneer ze een blanke zien, maar hier in 4^e klas is dat wel anders. Maar gelukkig hebben ze wel één ding met elkaar gemeen: ook deze mensen zijn heel vriendelijk: ze helpen ons te begrijpen wanneer we toekomen, willen gesprekken aanknopen, geven ons de beste plaatsen om te zitten, delen snacks met ons,.. We kunnen eindelijk onze chocolade delen, die we in Zaventem hadden gekocht om uit te wisselen met onze Russische medereizigers.

16.11.12 :

Lang en goed slapen is niet mogelijk met 3 op een bankje, zelfs al krijgen wij de plaatsen aan de venster. We komen redelijk  geradbraakt en moe aan in Chongqing. Chongqing?

Nooit van Chongqing gehoord? Uit te spreken als “tsjongsting”? Wij ook niet. Hier wonen 5 miljoen mensen. Bijna evenveel als in Vlaanderen dus. En dat aantal stijgt met de dag. De enige oudere gebouwen die we zien, zijn ze aan het afbreken. Of ze staan leeg. Om ze binnenkort af te breken. De stad ligt op de steile over van de Yangzi-rivier. Allemaal grote appartementsblokken.

Het is de hoofdstad van de rijkste provincie in China. En dat is duidelijk te zien in het hart van de stad. Waar de twee grootste winkelwandelstraten kruisen, staat een gedenkteken voor de 2^e wereldoorlog en is er een repetitie bezig voor de viering van het 60-jarige bestaan van de Communistische partij. En elke hoek van het kruispunt is ingenomen door de groten der aarde: Gucci, Cartier, Yves Saint-Laurent en Mont Blanc.

Ik snap meer en meer wat de partij bedoeld met “communisme volgens Chinees model”. Het heeft niet veel te maken met het model in andere landen en tijden.  En veel mensen vier hebben op korte tijd de sprong gemaakt naar redelijke rijkdom. Er is op korte tijd een grote middenklasse  ontstaan en ze zijn van plan dit uit te breiden naar het platteland. De plannen lijken te lukken, maar het ongegeneerde pushen van consumptie kan ik nog altijd niet rijmen met de oorspronkelijke ideeën. Moet dat echt? Die reclame overal? Zoals in de metro: op de buitenkant, op de binnenkant, op de handvaten, op schermen in de stellen, op schermen op het perron, projecties op de muren van de schachten,… Overal reclame. Consumeer!  

We besluiten ‘s avonds  een stapke te zetten. Het is 2 weken geleden ( sinds Peking) en we vertrekken morgen met de boot. Na 2 Duveltjes voor Bart en een cocktail voor Renske, gaan weop zoek naar een restaurant. We vinden een goedkoop restaurant, hoog in een groot sjiek hotel. Een leeg restaurant. We zitten er helemaal alleen. Zoals het is net zoals aan het Baikal-meer. Het geeft een rare sfeer, zoals in The Shining.  

Daarna keren we terug naar de Irish pub en zetten ons op het terras naast 2 Amerikaanse kerels van begin in de 20. We raken meteen aan de praat en het klikt. Het eindigt enkele uren later in het luxueuze appartement van Tucker (grave badkamer met groot uitzicht over de stad). Nadat we eerst nog moesten stoppen onderweg voor “de beste koude noedels van de hele stad” natuurlijk. Omdat het hier in de zomer verschrikkelijk warm is, zijn sommige eettenten gespecialiseerd in koude noedels.

17.11.12 :

We moeten om 12 uur uit de kamer en om 19 uur worden we verwacht om de boot te nemen. Maar veel is er niet te zien in Chongching, dus hangen we wat rond in de stad vandaag.

De doorsnee-Chinees is heel sympathiek, maar zoals de loketbedienden boertig zijn, zijn de commerçanten vaak afzetters. Hier moet je echt goed opletten, alert en argwanend zijn. Spijtig. Die avond krijgen we de volle laag wanneer we de boot moeten nemen voor onze 4-daagse “Cruise” op de Yangzi-rivier. We boekten een Chinese boot, dat is veel goedkoper, maar ze spreken wel zo goed als geen Engels. Wel 1^e klas, dat wil gewoon zeggen een cabine met 2.

Het begint al met de drager, die ons de weg moet wijzen van het boekingskantoor naar de boot. “No money! no money!” We niet moesten die niet betalen. Ik wil hem toch 5Yuan (65eurocent) fooi geven, maar hij vraagt direct 20. We zetten onze zakken neer in de cabine en er is meteen 4 man mee. Ik zal de chaos die volgde destilleren: de ene wou ons een grotere cabine aansmeren, we moeten 20Y waarborg geven voor de sleutel, een vrouw wilde een gids verzorgen, de ander wil ons uitleggen dat we voor 30Yuan een pas krijgen om op het buitendek te kunnen,… Ik werd nerveus van hier naar daar gesleurd, want aangezien niemand Engels sprak, moesten we mij alles tonen. En omdat ik op alle opties nee zei, moesten ze het mij alles nog eens tonen.

Als iedereen weg is en alles gekalmeerd, pakken we onze zakken uit. Relax. Schoentjes uit… Nat. Nat? Maar enfin! De helft van de tapis plein in onze cabine is helemaal nat. Hoe moe we ook zijn, we maken terug onze zakken en staan erop een andere kamer te krijgen. Jezus.

18.11.12 :

Door alles wat er gisteren gebeurde, zijn we op ons eigen aangewezen de volgende dagen. We begrijpen niet veel chinees, dus het is raden wanneer we stappen, waar we stoppen, waar we kunnen eten,… Maar het lukt.

Door het gedoe van gisteren, hebben we ook besloten niets te veel bij te betalen voor de “attracties” onderweg. Ze krijgen van ons geen frank meer. En tempels hebben we genoeg gezien en volgens de Lonely Planet zijn de meeste andere stops enkel voor de Chinezen interessant. We besluiten gewoon te genieten van het landschap en nog eens een boek te lezen. Ik lees laatste Dan Brown uit in 2 dagen.

19.11.12 :

De boot vaart vandaag door de Three Gorges, de 3 kloven, zoals in “de 3 klovendam”. De kloven zijn minder spectaculair dan vroeger, aangezien het water 100meter of zo steeg sinds de dam.

Zeker geen spijt dat we de bootreis hebben doen. Het is speciaal, mooi, rustgevend, uniek. Maar om te zeggen dat dit top 3 is? Zogezegd vormen de Muur, de terracotta-warriors en de Yangzi-cruise de 3 beste attracties van China. Bwa.. Misschien toen het water 100 meter lager stond. Dan waren de kliffen nog hoger en de rivier smaller.

Maar het is wel genieten. Op onze rotte boot. Met niks dan Chinezen. Die we niet verstaan. Het landschap dat voorbij vaart.

20.11.12 :